DZIECIĘCA MATEMATYKA E. GRUSZCZYK - KOLCZYŃSKIEJ
Dziecięca matematyka to koncepcja wspomagania rozwoju umysłowego dzieci wraz z edukacją matematyczną realizowana tak, aby zapewnić im sukcesy w nauce szkolnej. Wspomaganie rozwoju umysłowego jest potrzebne wszystkim dzieciom:
· Dzieci rozwijające się wolniej mają szansę dogonić swych rówieśników,
· Dzieci o nieharmonijnym rozwoju mogą osiągnąć harmonię rozwojową, a to pozwala im lepiej radzić sobie w życiu codziennym i w szkole,
· Dzieci zdolne mogą wspaniale rozwijać swój umysł i osiągnąć sukcesy ponad zwyczajne.
Dziecięca matematyka obejmuje również program "Potrafię mówić tak, aby inni mnie słuchali, pamiętam też jak wyglądają inni i jak się nazywają". Atrakcyjność społeczna dziecka zależy od tego, czy potrafi zaprezentować siebie w miły dla innych sposób. Dzieci podczas różnych zabaw i sytuacji zadaniowych z elementami zabawy uczą się autoprezentacji: dziecko ma stanąć w wyróżnionym miejscu i przedstawić się dorosłemu oraz rówieśnikom w miły sposób.
Kształtowanie odporności emocjonalnej polega na uczeniu dzieci sztuki konstruowania gier i rozgrywania ich. Odporność emocjonalna kształtuje się na zasadzie hartowania. Gra wywołuje silne emocje, ale jest tak atrakcyjna, że dziecko stara się ze wszystkich sił wytrwać do końca. Konstruowanie gier jest także okazją do kształtowania sprawności manualnych i kodowania informacji, do rozwijania mowy i wyobraźni. Ponadto sprzyja dojrzewaniu społecznemu dzieci; uczy wytrwałości, współpracy, negocjowania stanowisk itd.
RUCH ROZWIJAJĄCY WERONIKI SHERBORNE
Metoda Ruchu Rozwijającego, opracowana przez Weronikę Sherborne, wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości własnego siebie i pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi. Ze względu na swoją naturalność i prostotę jest metodą uniwersalną. Można ją stosować zarówno w pracy z dziećmi, jak i dorosłymi, z osobami o różnych zaburzeniach rozwojowych, nawet z głębokimi sprzężonymi zaburzeniami psychosomatycznymi.
Ruch Rozwijający może pomóc dzieciom w dwóch głównych sferach rozwoju:
1. Rozwój fizyczny
· Dzieci doświadczają, co to znaczy czuć się we własnym ciele "jak w domu",
· Uczą się używać ciała i kontrolować je na wiele różnych sposobów oraz przyswajają sobie dobrze wyważony repertuar ruchu,
· Nacisk jest położony na rozwój umiejętności ogólnych, związanych z opanowaniem różnych elementów ruchu, które mogą być zastosowane w wielu zadaniach fizycznych, z którymi dzieci mogą się spotkać.
2. Rozwój osobowości
· Dzieci nabierają silniejszego poczucia samego siebie, swojej tożsamości,
· Stają się bardziej pewne swoich możliwości,
· Uczą się podejmować inicjatywę oraz wykorzystywać własną inwencję,
· Uczą się wrażliwości na potrzeby i uczucia innych oraz stają się bardziej wprawne w komunikowaniu i dzieleniu się doświadczeniami z innymi ludźmi,
· Uczą się skupiać uwagę na tym, co robią i uczyć się z doświadczeń ruchowych,
· Doświadczają satysfakcji z własnych dokonań.
PEDAGOGIKA ZABAWY
Pedagogika zabawy obejmuje aktywizujące metody pracy z dziećmi, których celem jest stymulowanie w zabawowej formie wszechstronnego i harmonijnego rozwoju dziecka, będącego członkiem grupy. Spośród szerokiej gamy zabaw jakie proponuje pedagogika zabawy, w pracy z dziećmi przedszkolnymi wykorzystuje się:
· Zabawy integracyjne,
· Zabawy rozluźniające,
· Zabawy nastawione na poznanie wzajemnych odczuć, doświadczeń,
· Gry dydaktyczne,
· Gry dyskusyjne,
· Zabawy dramowe,
· Zabawy fabularyzujące dla dużych grup.
Pedagogika zabawy preferując dużą aktywność poszczególnych członków grupy jednocześnie wdraża ich do stosowania określonych zasad:
· dobrowolności uczestnictwa i wzajemnego szacunku,
· niekonkurencyjności (świadoma rezygnacja z rywalizacji),
· uwzględniania różnych poziomów komunikacji międzyludzkiej,
· uznanie przeżyć jako wartości samej w sobie,
· wykorzystywania różnorodnych środków wyrazu (taniec, gest, dotyk, pantomima, wspólne malowanie, wspólne układanie tekstów) jako dowolność interpretacji a nie dościganie wzorca.
Zalety pedagogiki zabawy to:
· Ułatwienie kontaktów między wszystkimi członkami grupy na bezpiecznym, zaakceptowanym przez wszystkich poziomie.
· Aktywizowanie różnorodnych sfer organizmu (emocjonalnej, umysłowej i ruchowej).
· Inspirowanie do twórczego działania i kreatywnego myślenia.
· Nabywanie umiejętności uświadamiania sobie i uzewnętrzniania różnorodnych emocji.
· Wzmocnienie poczucia własnej wartości i tożsamości.
· Odkrywanie swoich mocnych stron i dobrych cech.
· Bezstresowe, bo w zabawowej formie, pokonywanie trudności. Zabawy proponowane przez tę metodę są dla dzieci źródłem radości, przyjemności i osobistej satysfakcji.
METODA DOBREGO STARTU (Elementy)
Metoda dobrego startu Marty Bogdanowicz jest metodą uniwersalną, którą można stosować w pracy z dziećmi w każdym wieku. Dla dzieci młodszych są to zabawy ruchowe, których podstawą jest piosenka. Staje się ona tłem dla ilustracji ruchowych, ćwiczeń rytmicznych, rozwijania świadomości schematu własnego ciała i orientacji w przestrzeni. Jest jednym z elementów wielozmysłowego nabywania ważnych umiejętności, które sprzyjają budowaniu poczucia własnej tożsamości i umożliwiają rozwijanie funkcji ruchowych, językowych i spostrzeżeniowych. W grupach starszych zastosowanie metody dobrego startu odbywa się jako jeden ze sposobów przygotowywania dzieci do podjęcia nauki czytania i pisania.
Bazą każdych zajęć jest piosenka i znak graficzny, który w różnorodny sposób dziecko odtwarza w rytm śpiewanej piosenki.
Zajęcia przebiegają według ustalonego schematu:
1. Zajęcia wprowadzające obejmują:
· ćwiczenia orientacyjno-porządkowe,
· ćwiczenia korekcyjne postawy ciała,
· ćwiczenia orientacji w schemacie ciała i w przestrzeni,
· usprawnienie rąk,
· słuchanie piosenki, analiza jej treści, ćwiczenia w mówieniu,
· ćwiczenia słuchu fonematycznego (wysłuchiwanie sylab, głosek).
2. Zajęcia właściwe
· rozpoczynają się zabawą ruchową związaną z treścią piosenki,
· po niej następują ćwiczenia ruchowo-słuchowe rąk, w rytm piosenki, wykonywane na woreczkach z piaskiem.
· najważniejsze są ćwiczenia ruchowo - słuchowo - wzrokowe, w trakcie których dzieci, w rytm piosenki, kreślą wzór graficzny wodząc po nim palcem, w powietrzu ręką, na podłodze nogą, na tackach z kaszą palcem, na dużym arkuszu kredą, na kartce z bloku kredką, mazakiem, w zeszycie ołówkiem, kredką.
W czasie tych ćwiczeń trenują staw barkowy, staw łokciowy i nadgarstka, ćwiczą precyzję ruchów, spostrzeganie, koncentrację uwagi, orientację w przestrzeni i na kartce, stosowanie właściwych proporcji i poprawnego kierunku ruchu. Rozwijają percepcję wzrokową, jej pamięć, koordynację wzrokowo-ruchową. Ćwiczą poprawne odtwarzanie wzorów literopodobnych będących podstawą do osiągania prawidłowych nawyków w pisaniu. Dzięki temu, że kreśleniu towarzyszy piosenka , a ruchy podporządkowane są jej rytmowi, dochodzi do współdziałania analizatorów ruchowego, słuchowego i wzrokowego.