Zdalne nauczanie » Puchatki III » Puchatki - 18.01.2022 - Samorządowe przedszkole nr 1 w Pruchniku

Temat tygodnia: Babci i Dziadek

Temat dnia: Moja Babcia i Mój Dziadek

Zabawa aktywizująca - Pogodne ćwiczenia W PODSKOKACH | RYTMIKA DLA DZIECI

Poproś Mamusię lub tatusia o włączenie filmików
Wykonuj wszystkie polecenia
Pamiętaj o zasadach bezpieczeństwa

https://www.youtube.com/watch?v=cGOK6AcTLZE

Opowiadanie Jedna pani w tramwaju (do pobrania poniżej)

- Rozmowa z dziećmi na podstawie opowiadania O. Masiuk

Jedna pani w tramwaju

Tomek wszedł do przedszkola bardzo zdenerwowany.
- Jedna pani nie mogła wysiąść z tramwaju - tłumaczył z przejęciem. - Tak powoli wysiadała,
że drzwi się zamknęły i nie zdążyliśmy wyjść z tatą i musieliśmy biec jeden przystanek.
I na dowód wielkiego zmęczenia po tym wysiłku Tomek otarł pot z czoła.
- Jak to wyglądało? - zainteresowała się Blue.
- Kto?
- Ta pani.
- Nie wiem. Normalnie. Po co pytasz? - Tomek nie bardzo rozumiał. Blue wzruszyła ramionami.
- Bo wczoraj moja babcia mówiła, że tramwaj stał tak krótko na przystanku, że ledwo zdążyła
wysiąść. A za nią jakiś chłopak wyskoczył jeszcze w ostatniej chwili i powiedział jej, że jest
ślamazara.
- To nie byłem ja! - krzyknął Tomek. - Przecież mówię, że ja nie wyskoczyłem. I nie mówiłem,
że jest ślamazara - tłumaczył.
- Aha - powiedziała Blue i niby wszystko było jasne, ale zrobiło się dziwnie.
Supełek przysłuchiwał się tej rozmowie.
- Dlaczego starzy ludzie wszystko robią wolniej? - zapytał. - Wczoraj Antoni poszedł ze mną
i z Tofikiem na spacer i mówił, że nie może za nami nadążyć.
- Pewnie mają mniej sił - odpowiedziała Pani.
- Myślałem, że to jest bardzo przyjemnie być starym - rozmyślał dalej Supełek. - Bo się
wszystko już wie i nikt już nie może dorosłego pouczać i może jeść, co chce.
- Chyba nie do końca tak jest - odrzekła Pani. - Pamiętacie tego pana, który przyszedł do was,
kiedy bawiliście się w ogródku? Musiał na chwilę usiąść, bo czuł się zmęczony.
Ale dzieci nie pamiętały.
- Trochę to dziwne - powiedziała nagle Blue.
- Co? - zainteresował się Supełek.
- To, że nie pamiętamy tego pana, a Tomek nie pamięta, jak wyglądała ta babcia, która nie
mogła wysiąść z tramwaju.
- Przecież widziałem tylko jej plecy! - zawołał Tomek. - Jak miałem zapamiętać plecy?!
- Co jest w tym dziwnego? - nie rozumiał Supełek.
- Nie wiem... że wielu ludzi pamiętamy, a tych akurat nie - odpowiedziała Blue.
- Ja nie pamiętam NICZYICH pleców! - krzyknął Tomek.
- Ty nic nie rozumiesz - powiedziała do niego Blue.
- Ja nic nie rozumiem - rzekł jednak bezradnie Supełek.
I kłótnia wisiała w powietrzu, więc z pomocą przyszła Pani. - Myślę, że Blue ma na myśli to,
że czasem nie zauważamy niektórych ludzi, którzy być może potrzebują naszej pomocy lub
cierpliwości. Bo są słabsi lub wolniejsi. A to często są właśnie starsi ludzie. A my jesteśmy silniejsi
i szybsi, więc się irytujemy.
- Ja się nie denerwuję na mojego dziadka - oświadczyła Marta. - A też jest starszy. I bardzo
powoli chodzi.
- Ale jakby nie był twoim dziadkiem, to może byś się zdenerwowała. Tomek się na jakąś panią
zdenerwował - przekonywała Blue.
- Na jej plecy się zdenerwowałem, nie na nią. Ile razy można powtarzać? - Tomek miał już
dość tej rozmowy.
- Ojej... - zamyślił się Supełek. - To jednak rzeczywiście bardzo trudne: odróżnić plecy.
Przecież wszystkie są podobne.
A potem po cichutku zapytał Blue:
- Ja wciąż nie do końca rozumiem, o czym mówimy. Chodzi o to, że nie wolno się denerwować
na czyjeś plecy, tak?
Mniej więcej tak - odpowiedziała Blue. - Ale bardziej chodzi o starszych ludzi.
Aha, rozumiem - rzekł Supełek. Ale tak naprawdę wciąż nic nie rozumiał.